مفهوم مشارکت سیــاســی

انقلاب اسلامی و الزام تاریخی آن، آغازگر دورانی در اندیشه سیاسی شیعه است کهنویسندگان و متفکران مذهبی در این دوره منحصرابه دولت پرداختند. آثاری که در این دورهنوشته شدند، صرفا قلمرویی را مورد تأکیدقرار می‏دادند که می‏توان آن‏را در مباحث مفهومی وکلان حکومت خلاصه نمود.(1) هدف عمده آثار سیاسی ـ مذهبی این دوره گسترش آگاهی وایضاح مفهوم دولت اسلامی از یک سو و استدلال فقهی و بعضا کلامی در باب مشروعیتدولت انقلابی و جدیدالتأسیس «جمهوری اسلامی» از طرف دیگر بود. اما اکنون که دولت اسلامی تثبیت شده بسیاری از مراحل تحول و توسعه را «تجربه» نمودهاست، بحث از مباحث مفهومی و کلان حکومت اسلامی، اهمیت پیشین خود را از دست دادهاست و مفهوم دولت اسلامی دیگر یک «مفهوم نظری عمده و حساس» نمی‏باشد. می‏توانمهمترین دلایل گذار از سطح دولت به مباحث جدیدتر، و به عبارت دیگر گسترش تأملاتسیاسی ـ مذهبی به عرصه‏های نسبتا خرد زندگی سیاسی را در دونکته‏ی زیر دسته بندی و توضیحداد: الف)دستاوردهای نظری درباب حکومت ا سلامی؛ ب)تجربه تاریخی جامعه اسلامی ایران در سالهای اخیر؛ در این نوشته جای آن نیست که در باره‏ی نکات فوق به تفصیل بحث شود،، و صرفا اشاره‏ایاجمالی جهت تمهید و تسهیل ورود به فضای فکری ـ سیاسی جدید، مورد نظر است. بهخصوص مسأله مشارکت سیاسی که از مهمترین مؤلفه‏های فکری مذهبی امروز است و در اینمقاله مورد بررسی قرار می‏گیرد.